RECENZJA #93: Fałszerz / The Forger

Czasem, po obejrzeniu filmu, mam ochotę coś krótkiego o nim napisać. Nazywam to szumnie recenzją, ale to raczej krótka wzmianka. Opinia. Flashback. Dwa dni temu do śniadanka ziornąłem sobie na Fałszerza z 2014 roku. I może obraz ten nie pozostawił mnie ze szczęką na ziemi i efektem wow, ale oglądało się go całkiem przyjemnie.

Zacznijmy od gatunkowego szufladkowania. W Internetach możemy znaleźć informacje, że to film akcji lub nawet thriller, a dla mnie to przede wszystkim dramat. Z elementami akcji, to prawda, ale na pierwszy plan wysuwa się choroba nowotworowa 15-latka, motor napędowy całej historii. Gdyby nie on, tytułowy fałszerz prawdopodobnie nie zgodziłby się na ostatnią robotę związaną z podrobieniem słynnego dzieła Moneta pt. Spacer. Kobieta z parasolką.

Podobają mi się oszczędnie nakreślone relacje trójki facetów z wielopokoleniowej, rozbitej rodziny. Każdy z nich jest takim cwaniaczkiem pokrzywdzonym przez los. Trudno nie polubić Raymonda Cuttera, w którego rolę wcielił się John Travolta. W zasadzie gra on tak samo we wszystkich filmach, ale bawi to niemal identycznie jak w Bez twarzy z '97, za który to obraz John ma ode mnie dożywotni props. Plummer, Sheridian i Spencer też w sumie bez zarzutu. O ile role dwóch ostatnich aktorów nie wydają się wymagać szczególnie dużej dawki inwencji, o tyle posiwiałego Josepha trzeba było zagrać słodko-kwaśno, co się właściwie udało.

Podoba mi się również zręczne operowanie wybranymi motywami: spełniającego życzenia dżina, malarstwa Paula Gauguina i w konsekwencji podróży na Tahiti.

Podoba mi się wreszcie ciut zakamuflowane, nienachalne przesłanie, starające się zasugerować odbiorcy, że każdy z nas może być czyimś bohaterem codzienności.

Podsumowując: spoko filmik. Naturalizm i brak plastiku w kadrach. Nie przeszkadza nawet kiepsko zarysowany światek przestępczy Bostonu i nijaka, słaba postać antagonisty głównego bohatera.

[SPOILER] Całe szczęście, że nie pokuszono się o motyw miłosny między policjantką, a Raymondem. To już by było zbyt hollywoodzkie, tandetnie oczywiste i niepotrzebne. Do tego obowiązkowa zazdrość jej policyjnego partnera, który chce posadzić konkurenta na dołku i agentka Paisler zostaje zmuszona do postąpienia niezgodnie z systemem wartości w imię nowej miłości. #rym Oj dobrze, że nie spieprzyli tego w ten sposób. Może mieli to nakręcone, ale ostatecznie powycinali sceny? Niewykluczone, zważywszy na długość filmu (niewiele ponad 90 minut). [KONIEC SPOILERA]

Nowotwór mógł mnie zabić - jasne, że wiem!
Ale dlaczego czterolatek dostał raka przez sen?

~VNM (834), Efekt Motyla

Materiały pochodzą z: www.obrazy.org i www.seansik.top.

RECENZJA #80: Złe Psy. W imię zasad - Patryk Vega

Matula moja delikatnie odchodzi od literatury stricte katolickiej w stronę literaturowej papki, co ma swoje plusy - często można coś tam od niej skubnąć do przeczytania. I tak "wypożyczyłem" całkiem jeszcze świeży tekst Patryka Vegi - Złe Psy. W imię zasad. To książka, która zawiera przyzwoicie skompilowany wywiad rzekę z kilkoma funkcjonariuszami policji, zarówno z Wydziału ds. Odzyskiwania Mienia, jak i Wydziału do Walki z Terrorem Kryminalnym i Zabójstw czy Wydziału Kryminalnego. Oczywiście imiona, nazwiska, funkcje i wydziały żyjących rozmówców zostały zmienione. Jednym z rozmówców był Sławek Opala - pies niesłusznie oskarżony o udział w grupie przestępczej. Odsiedział w więzieniu dwa i pół roku, po czym popełnił samobójstwo.

Nie ma mowy o żadnej autocenzurze. W książce jest dużo chujów, kurw i pierdolenia. Jeśli kogoś mocno drażni takie karczemne słownictwo, to radzę otulić uszy kaszmirem i schować głowę pod poduszkę. Dla reszty czytelników pozycja jest o tyle wartościowa, że uświadamia jak wiele patusów żyje wśród nas (także wśród strażników porządku). I możesz być wzorowym obywatelem, żyć w zgodzie z Dekalogiem i literą prawa podatkowego, ale raz tylko pojawić się w niewłaściwym miejscu i czasie, a zostaniesz odpierdolony. Po prostu. Bo typ miał napad agresji albo ochotę na ćwiarę. Więc lepiej zapierdalaj na jakieś teakwondo czy inną krav magę!

W ośmiu rozdziałach znajdziemy zarówno kilka dobrych wskazówek jak obijać klientów na przesłuchaniach (tak żeby nie było żadnych śladów) i jak ich psychicznie podchodzić. Posłuchamy również wielu anegdot, choć przy żadnej jakoś nie pokładałem się na glebie. Tak naprawdę to chyba były bardziej powodem do płaczu. Bo czy np. przypadkowy wystrzał z broni w kiblu na komendzie lub prawie spartaczona akcja są dobrymi powodami do śmiechu? No dobra, raz jak było o gangsterach-pedałach, to uniosłem kąciki ust! ;)

Kilka fragmentów wymaga przepracowania we własnej głowie i chwili refleksji. Podam krótki cytat, choć nie powinienem reprodukować książki cyfrowo: Możesz nigdy nie strzelić. Możesz się bać strzelić. Możesz mieć niechęć do zabijania ludzi, do strzelania do ludzi, ale w danym momencie musisz tak odegrać swoją rolę, żeby każdy był przekonany, że go zabijesz. Możesz nie mieć naboi w pistolecie, ale z twojej twarzy musi emanować pewność, że będziesz powietrzem strzelał, ale będziesz zabijał. (str. 177) Coś w tym jest... Patowa sytuacja ma miejsce również wtedy, gdy Smerfy muszą zawinąć bandziora w jego domu, a delikwent ma jednego lub więcej dzieciaków. Tata jest dobry, a przychodzą ludzie, którzy muszą go zatrzymać. Dziecko nie wie, że tata sprzedaje narkotyki innym dzieciom. (str. 346) I jak tu potem berbeć ma nie wypisywać na murach akronimów w stylu HWDP? Oczywiście mocno spłaszczam te rozważania. Żeby nawdychać się więcej oparów absurdu, zapraszam do lektury Złych Psów. Czasem trzeba przeczytać coś prawdziwego!

Dane techniczne:

Autor: Patryk Vega

Oprawa: miękka

Wydawnictwo: Otwarte

Liczba stron: 360

ISBN: 978-83-7515-342-2

Cena detaliczna: 37 złotych

A jeśli szukasz czegoś o podobnej skali szczerości, to odsyłam do Zabójcy z Miasta Moreli (kliknij, żeby przeczytać recenzję). No i nie zapomnijcie polubić fanpage Kultura & Fetysze!